مذاکرات عاشورایی
محرم که می شود، همه می خواهند از قیام امام حسین (ع) عبرت بگیرند. بعضی ها درس جهاد ، عزت، نماز،...از این درس های تکراری که همه بلدیم !! از عاشورا می گرفتند. بعضی ها که خودشان را اِند تشیع ! می دانند یک دل سیر! عزاداری می کنند . آخر سر هم احتمالا از امام (ع) طول درمان ! طلب می کنند. اما امسال درس جدیدی مطرح شد:
مذاکره !تاریخ را بلد نیستم. فقط در روضه ها چیزهایی
شنیده ام که امام (ع) یک شب بیشتر مهلت خواست.
" إنی احب الصلاة "
سرچ می کنم : "امام حسین شب تاسوعا عمرسعد" ، تا از مذاکره باخبر شوم :
- قبل از جلسه مذاکره، یک سری مکاتبات بین دو طرف انجام گرفته بود. امام(ع) می خواستتد برگردند . عمر هم خیلی اشتیاقی به جنگ ندارد. اما مجبور است از ابن زیاد کسب تکلیف کند . ابن زیاد می گوید باید امام و تمام لشکریانش با یزید بیعت کنند. اما امام زیر بار ذلت نمی رود. تا این که شب تاسوعا جلسه مذاکره برگزار می شود.
تیم مذاکره کننده لشکر امام ، حضرت علی اکبر (ع)، حضرت عباس (ع) و خود امام (ع) هستند. در مقابل عمر سعد، فرزند و غلامش هستند. هدف امام (ع)، بیدار کردن عمر و هدایت اوست. امام (ع) حاضر است تمام خواسته های دنیایی عمر را اجابت کند، اما خود عمرسعد دلش جای دیگری است. جلسه مذاکره بدون نتیجه خاصی به پایان میرسد.
می بینم امام (ع) حرفی از برداشتن تحریم آب نمی زند. آخر چه نیاز دارد به دشمن رو بیندازد،
وقتی عباس (ع) هنوز هست.
روضه خوان ها چیزهایی دیگری نیز می گویند. می گویند شب عاشورا ، شمر برای رییس شورای امنیت خیمه ها ، امان نامه می آورد. چه خوش خیال بوده است. فرزند علی (ع) و ذلت ؟ ؟
آخر جنگ شروع می شود.
اما امام(ع) در یک جا به دشمن رو می اندازد. از دشمن طلب آب می کند. وقتی است که علی اصغر روی دست دارد.
آن موقع دیگر عباس (ع) نبود.
عباس (ع)، جان خودش را برای شکستن تحریم داده بود.
آقای رئیس جمهور!
از آن حسینی که شما می شناسید و از آن سخن می گویید تا آن حسینی که هست به اندازه ی یک حسین فاصله است...
عاشورا به ما آموخت که در راه حسین علیه السلام دست بدهیم اما با دشمن
حسین علیه السلام دست ندهیم!